لباس تازه ات را اين درخت كهنه بر تن كرد
جوان شد بار ديگر قصد از نو ميوه دادن كرد
من از نسل كويرم تشنه بودم سال ها بي آب
ببين جريانت اي بانوي كوهستان چه با من كرد
تو پاييز آمدي اينجا زمستان بود گل دادي
بهار اما تو را آمادۀ از شاخه چيدن كرد
برايت حرف دارم پس برايم حرف خواهي داشت
شب شعر دل انگيزي ست بايد شمع روشن كرد
عاقبت همۀ ما
زير اين خاك
آرام خواهيم گرفت
ما كه روي آن
دمي به همديگر
مجال آرامش نداديم.
دل مي شود از تو قرص با يك بوسه
احوال مرا بپرس با يك بوسه
لب هاي تو نسخۀ مرا پيچيدند
صبح و شب و ظهر، قرص، با يك بوسه
مرا
به چشن تولد
فرا خوانده بودند
چرا
سر از مجلس ختم
در آورده ام؟!
در توبه مرا گفت كه برگير شرابي
ساقي تو كه خود بيشتر از خلق خرابي!
اين ماهي دلمرده در اين بركۀ دلگير
جز دوري آن ماه نديده ست عذابي
من عارف دلتنگم يا زاهد دلسنگ؟
هر روز نقابي زده ام روي نقابي
يك عمر ملائك همه گشتند و نديدند
در نامۀ اعمال من مست ثوابي
ساقي! همه بخشودۀ يك گوشۀ چشميم
آنجا كه تو باشي چه حسابي؟ چه كتابي؟
شب هنگام
آب هاي نقره اي اقيانوس
درخشان و شگرف
مهتاب ...
آرامگاه هزاران دريانورد عاشق را
چراغان كرده است
و پريان دريايي
در رقصي منظم و دلربا
اندام سفيد و كشيدۀ خود را
در خاطره هاي نافرجام مردان دريا
در مي آميزند.