توان گفتن آن راز جاوداني نيست!
تصوري هم از آن باغ ارغواني نيست!
پر از هراس و اميدم، كه هيچ حادثه اي
شبيه آمدن عشق ناگهاني نيست
ز دست عشق به جز خير برنمي آيد
وگرنه پاسخ دشنام، مهرباني نيست!
درخت ها به من آموختند: فاصله اي
ميان عشق زميني و آسماني نيست
به روي آينۀ پر غبار من بنويس:
بدون عشق جهان جاي زندگاني نيست
هي مگو كه قار قار مي كند!
تو زبان زاغ را نخوانده اي
عاشق است و يار يار مي كند.
قطره آبي كه از ريشه تا شاخه را پيمود
اينك نشسته بر لب ماهرويي
كه شوخ و سرخوش
سيبي رسيده را به دندان مي گيرد
از خاك تيره بالا خواهم رفت.
نيلوفري كه
روي مرداب را پوشانده است
انتقام تمام گل هاي لگد شده را مي گيرد.
من حرف هاي دلم را
به گوش قاصدكي زمزمه كردم
كه از حوالي نگاه تو
عبور مي كرد.
هرگز شب را باور نكرده ام
چرا كه در فراسوهاي دهليزش
به اميد دريچه اي
دل بسته بودم.
در انتهاي كوچۀ بن بست
حتماً دري به آينه ها هست
باور نمي كني تو ز ميخانه
يك شب بيا به كوچۀ ما مست
مگر شب
در تاريخ سياه خود
چه افتخاري كسب كرده است
كه اين همه ستاره بر سينه دارد؟!
شب آمد و دور شهر را نرده كشيد
غم آمد و بر پنجره ها پرده كشيد
مه خيمه زد و ناي شباويز گرفت
بس ضجّه در اين سكوت دم كرده كشيد