كريمي مشاور بيمه

از دل و ديده ، گرامي تر هم

كوه را چون پَر كاه از سر راهت بردار !

خواه بر دسته داس ،

از باغ مي برند چراغانيت كنند

دردهاي من

جامه نيستند

تا ز تن در آورم

چامه و چكامه نيستند

تا به رشته ي سخن درآورم

نعره نيستند

تا ز ناي جان بر آورم

دردهاي من نگفتني

دردهاي من نهفتني است

دردهاي من

گرچه مثل دردهاي مردم زمانه نيست

درد مردم زمانه است

مردمي كه چين پوستينشان

مردمي كه رنگ روي آستينشان

مردمي كه نامهايشان

جلد كهنه ي شناسنامه هايشان

درد مي كند

من ولي تمام استخوان بودنم

لحظه هاي ساده ي سرودنم

درد مي كند

انحناي روح من

شانه هاي خسته ي غرور من

تكيه گاه بي پناهي دلم شكسته است

كتف گريه هاي بي بهانه ام

بازوان حس شاعرانه ام

زخم خورده است

دردهاي پوستي كجا؟

درد دوستي كجا؟

اين سماجت عجيب

پافشاري شگفت دردهاست

دردهاي آشنا

دردهاي بومي غريب

دردهاي خانگي

دردهاي كهنه ي لجوج

اولين قلم

حرف حرف درد را

در دلم نوشته است

دست سرنوشت

خون درد را

با گِلم سرشته است

پس چگونه سرنوشت ناگزير خويش را رها كنم؟

درد

رنگ و بوي غنچه ي دل است

پس چگونه من

رنگ و بوي غنچه را ز برگهاي تو به توي آن جدا كنم؟

دفتر مرا

دست درد مي زند ورق

شعر تازه ي مرا

درد گفته است

درد هم شنفته است

پس در اين ميانه من

از چه حرف مي زنم؟

درد، حرف نيست

درد، نام ديگر من است

شاعر : زنده ياد قيصر امين‌پور

شعري از فروغ فرخ زاد

هرگز آرزو نكرده ام

يك ستاره در سراب آسمان شوم

يا چو روح برگزيدگان

همنشين خامش فرشتگان شوم

هرگز از زمين جدا نبوده ام

روي خاك با تنم كه مثل ساقه ي گياه

باد و آفتاب و آب را

مي مكد كه زندگي كند

بارور ز ميل

بارور ز درد

روي خاك ايستاده ام

تا ستاره ها ستايشم كنند

تا نسيم نوازشم كنند

از دريچه ام نگاه مي كنم

جز طنين يك ترانه نيستم

جاودانه نيستم

جز  طنين يك ترانه جستجو نمي كنم

در فغان لذتي  كه پاكتر

از سكوت ساده ي غميست

آشيانه جستجو نمي كنم!

در تني كه شبنمي ست

روي زنبق تنم

بر جدار كلبه ام كه زندگيست

با خط سياه عشق

يادگارها كشيده اند

مردمان رهگذر:

قلب تير خورده

شمع واژگون

نقطه هاي ساكت پريده رنگ

بر حروف در هم جنون

هر لبي كه بر لبم رسيد

يك ستاره نطفه بست

در شبم كه مي نشست

روي رود  يادگارها

پس چرا ستاره آرزو كنم؟

اين ترانه ي من است

 دلپذير دلنشين

پيش از اين نبوده بيش از اين نبوده!!!!

 شعر زيبايي از فريدون مشيري

برگ و باد:

باد، پيچيد در ترانه ي برگ

برگ، لرزيد از بهانه ي باد

 هر كجا برگ خشك بود ،افتاد

باغ ناليد و گفت:

ـ ((باد ،مباد!))

در شگفتم، گناه باد چه بود؟

برگ ،خشكيده بود، باد ربود.

باد، هرگز نبود دشمن برگ

مردن برگ ،دست باد نبود .

زندگي ذره ذره مي كاهد

خشك و پژمرده مي كند چون برگ

مرگ ،ناگاه مي برد چون باد،

زندگي ،كرده دشمني، يا مرگ؟

برگ خشكم به شاخسار وجود

تا كي آن باد سرد، سر برسد

تو هم اي دوست، ذره ذره مكش!

تا نخواهم كه زودتر برسد!

او به تو خنديد و تو نمي دانستي  
اين كه او مي داند  
تو به چه دلهره از باغچه همسايه سيب را دزديدي  
از پي ات تند دويدم  
سيب را دست دختركم من ديدم  
غضبآلود نگاهت كردم  
بر دلت بغض دويد  
بغض ِ چشمت را ديد  
دل و دستش لرزيد  
سيب دندان زده از دست ِ دل افتاد به خاك  
و در آن دم فهميدم  
آنچه تو دزديدي سيب نبود  
دل ِ دُردانه من بود كه افتاد به خاك  
ناگهان رفت و هنوز  
سال هاست كه در چشم من آرام آرام  
هجر تلخ دل و دلدار تكرار كنان  
مي دهد آزارم  
چهره زرد و حزين ِ دختر ِ من هر دم   
مي دهد دشنامم  
كاش آنروز در آن باغ نبودم هرگز  
و من انديشه كنان غرق در اين پندارم  
كه خداي عالم  
ز چه رو در همه باغچه ها سيب نكاشت؟

مسعود قليمرادي

دخترك خنديد و  
پسرك ماتش برد  
كه به چه دلهره از باغچه ي همسايه، سيب را دزديده  
باغبان از پي او تند دويد  
به خيالش مي خواست  
حرمت باغچه و دختر كم سالش را 
از پسر پس گيرد 
غضب آلود به او غيظي كرد 
اين وسط من بودم  
سيب دندان زده اي كه روي خاك افتادم  
من كه پيغمبر عشقي معصوم  
بين دستان پر از دلهره ي يك عاشق  
و لب و دندان ِ  
تشنه ي كشف و پر از پرسش دختر بودم  
و به خاك افتادم  
چون رسولي ناكام  
هر دو را بغض ربود  
دخترك رفت ولي زير لب اين را مي گفت 
او يقيناً پي معشوق خودش مي آيد  
پسرك ماند ولي روي لبش زمزمه بود   
مطمئناً كه پشيمان شده بر مي گردد  
سالهاست كه پوسيده ام آرام آرام  
عشق قرباني مظلوم غرور است هنوز   
جسم من تجزيه شد ساده ولي ذرّاتم  
همه انديشه كنان غرق در اين پندارند  
اين جدايي به خدا رابطه با سيب نداشت 

جواد نوروزي

سلام

حال من خوب است

ملالي نيست جز گم شدن گاه به گاه خيالي دور

كه مردم به آن شادماني بي سبب ميگويند

با اين همه اگه عمري باقي بود طوري از كنار زندگي ميگذرم

كه نه دل كسي در سينه بلرزد و نه اين دل ناماندگار بي درمانم

تا يادم نرفته بنويسم:

ديشب در خوابم سال پر باراني بود

خواب باران و پائيزي نيامده را ديدم

دعا كردم كه بيايي با من كنار پنجره بماني، باران ببارد

اما دريغ كه رفتن راز غريب زندگيست

رفتي پيش از اينكه باران ببارد

ميدانم دل من هميشه پر از هواي تازه باز نيامدن است

انگار كه تعبير همه رفتن ها هرگز نيامدن است

بي پرده بگويمت:

ميخواهم تنها بمانم، در را پشت سرت ببند

بي قرارم، ميخواهم بروم، ميخواهم بمانم؟

هذيان ميگويم!نميدانم

نه عزيزم، نامه ام بايد كوتاه باشد

ساده باشد، و بي كنايه ابهام

پس از نو مينويسم:

سلام

حال من خوب است

اما تو باور نكن!