ديوانگي و سركشي و بي تابي
اشكي به زلال چشمه و حالي خوش
همپاي ستاره هاي شب بي خوابي
همراه و هم آشيانه تا مقصد صبح
با يك غم سرخ ، داغ دردي آبي
فرصت چه كم است و راه دريا در پيش
بايد كه بريد از عالم مردابي
با عشق تو تا بام فلك راهي نيست
امشب شب عشق است و شبي مهتابي
فضا در انزواست
دريا در انزواست
مرگ در انزوا
ليك اينان همه در جمع اند
در برابر آن حريم ژرف تر
آن خلوت قطبي
كه روح بر خود روا داشته است
بي نهايت متناهي.
نه چندان بزرگم
كه كوچك بيابم خود را
نه آنقدر كوچك
كه خود را بزرگ ...
گريز از ميانمايگي
آرزويي بزرگ است؟
باران به عشق دريا
از آسمان بريد و ...
دريا به عشق باران
ابري در آسمان شد.
اين كوزۀ سفالي را
دختري ساخته
آذرچهر نام
بساط كرده در چهارشنبه بازار
به سكه اي مسين فروخته
به خريدار لبخند زده
دختري آذرچهر نام
با گيسوان خرمايي
و زندگاني معمولي
در عهد اشكانيان.
با احتياط بخوانيد!
اين شعر ، لغزنده است
بس كه شاعر سطر به سطر
باريد و نوشت.
سكوتم بوي مرگ و مير دارد
كه از پاييزها تصوير دارد
از اينجا دور شو تا مي تواني
تبِ تنهايي ام واگير دارد
اينجا من و جام و تاك ها دلگيريم
از بودن اين چنينيِ خود سيريم
خيام! كجايي كه گلو تازه كني؟
داريم يكي يكي يكي مي ميريم