تو را صبحي مه آلود از دل يك خواب آوردم
تنت را ريختم در شيشۀ مهتاب آوردم
خريدم از پري ها جفت مرواريد چشمت را
و از اعماق درياهاي بي پاياب آوردم
خود من يافتم در قصه ها تخم نگاهت را
تو را من كاشتم، من سايه بودم، آب آوردم
بپرس اين دست هاي هرزۀ آمادۀ چيدن
كجا بودند وقتي كالي ات را تاب آوردم؟
بريز از خويش زنبيل مرا از خواستن پر كن
براي شاخه هايت يك زمستان خواب آوردم
زاهد به كرم تو را چو ما نشناسد
بيگانه تو را چو آشنا نشناسد
گفتي كه گنه كني به دوزخ برمت
اين را به كسي گو كه تو را نشناسد
لبخند بزن جواب عالم با من
يك عمر تقاص عاشقي هم با من
تأثير نگاهت به گناهم انداخت
سيب از تو، هبوط جاي آدم با من
باد در گوشت چه خواند
كه چنين تيز و خشمگين
بر صورتم داغ مي زني
قطرۀ لطيف باران؟!
و عشق تو از نامم مي تراود
مثل شيرۀ تك درختي مجروح
در حياط زيارتگاهي.
من در اين بركۀ تنهايي خويش
با تمام هستي همراهم
غوطه ور در هيجاني جاويد
خانه اي ساخته ام
در فراسوي شب تيرۀ خاك
در دل لحظۀ اكنون
از صراحي ازل
روشني مي نوشم
از پس روزن اين خلوت ژرف
همه آفاق دلاويز حقيقت پيداست.
مي روي كه خوشبخت شوي
و من
حال كودكي را دارم
كه نخ بادبادكش پاره شده
مانده ...
براي اوج گرفتنش ذوق كند
يا براي از دست دادنش گريه!
گاهي نه
مثل تو
و كوير
هميشه تشنه است
مثل من.