خشك سيمي، خشك چوبي، خشك پوست
از كجا مي آيد اين آواي دوست؟
گر ز سيم است اين صداي نازنين
خود چگونه مي زند هيهاي دوست؟
از چه چوبي آيد اين بيدادها
مي كند عريان چرا سيماي دوست؟
اين مگر سيم است و زر كز قدرتش
مي كند فرياد، قدرت هاي دوست
مي زني نغمه به سر، اين دست نيست
جاي دارد سر نهم در پاي دوست
غمگين مشو عزيز دلم
مثل هوا كنار توام
نه جاي كسي را تنگ مي كنم
نه كسي مرا مي بيند
نه صدايم را مي شنود
دوري مكن
تو نخواهي بود
من اگر نباشم.
آن سان كه درخت، برگ را زيسته ايد
در عرياني، تگرگ را زيسته ايد
بيچاره به ما كه زندگي را مُرديم
خوشبخت شما كه مرگ را زيسته ايد
ز بس گل كه در باغ مأوا گرفت
چمن رنگ ارژنگ مانا گرفت
شبم نافۀ مشك تبت نداشت
جهان بوي مشك از چه معنا گرفت
مگـر چشم مجنون به ابر اندر است
كه گل رنگ رخسار ليلا گرفت
به مي ماند اندر عقيقش قـدح
سرشكي كه در لاله مأوا گرفت
قدح گـير چندي و دنيا مگـــير
كه بدبخت شد آنكه دنيا گـرفت
سـر نرگس تازه از زر و سيم
نشان سر تاج كسري گرفت
چو رهبان شد اندر لباس كبود
بنفشه مگر دين ترسا گرفت؟
تو مهربانتر از آني كه فكر مي كردم
درست مثل هماني كه فكر مي كردم
شبيهِ ... ساده بگويم كسي شبيهت نيست
هنوز هم تو چناني كه فكر مي كردم
تو جان شعر مني و جهان چشمانم
مباد بي تو جهاني كه فكر مي كردم
تمام دلخوشي لحظه هاي من از توست
تو آنِ آنِ زماني كه فكر مي كردم
درست مثل هماني كه در پي ات بودم
درست مثل هماني كه فكر مي كردم
تنهايي
در ميان تن ها
حكايت غريبي ست
اينكه هر چه بگردي
حتي خودت را هم نيابي
تا به كلامي
يا به فنجاني چاي مهمان كني
نمي دانم ...
شايد تنهايي ما
در جاي ديگري پايان مي پذيرد.
بگير از من اين هر دو فرمانده را
«دل عاشق» و «عقل درمانده» را
اگر عشق با ماست، اين عقل چيست؟
بكُش! هم پدر هم پدرخوانده را
تو كاري كن اي مرگ! اكنون كه خلق
نخواهند مهمان ناخوانده را
در آغوش خود بار ديگر بگير
من اين موج از هر طرف رانده را
شب عاشقي رفت و گم كرده ام
در شيشۀ عطر وامانده را
صداي صبح
خروس معركه را روي بام آورد
و عشق
روي بلندي به رقص برخاست
و دست شاخۀ نارنج
به دست باد گره خورد
حيات
سمت بهشت خدا
قدم برداشت.