چگونه تو را فراموش كنم؟
اگر تو را فراموش كنم
بايد سال هايي را نيز كه با تو بوده ام
فراموش كنم
دريا را فراموش كنم
و كافه هاي غروب را
باران را
اسب ها را و جاده ها را
بايد
دنيا را
زندگي را
و خودم را نيز فراموش كنم
تو با همه چيز درآميخته اي.
عشق ،
بي پروا مي وزد
و خوب مي دانم
جهان ،
هرگز ،
مصون نخواهد ماند از عشق.
من بهترم و نيست ملالي تو چطور؟
چشمي بزنم گذشته سالي تو چطور؟
تنها نشدم هنوز، گنجشك و درخت
مي پرسد از اين حقير حالي تو چطور؟
از ياد نرفته ام و همبسترم است
گل هاي قشنگ سرخ قالي تو چطور؟
اوضاع خلاصه كاملاً امروزيست
بي دغدغه، روبه راه، عالي، تو چطور؟
اي آدم!
اي عاشق!
حوا بود كه سيب را خورد
تو را
اين تبعيد
جزا به عاشقي دادند
ما را به چه؟!
قابي سياه
شيشه هاي عينكش را
بغل كرده بود
سالها
عزادار چشمانش بودند
دو سيب سرخ!
اطرافم ...
پر از روياهاي سقط شده اي ست
كه بر گيسوي تنهايي ام چنگ انداخته ،
و از هر سو
اعصابِ دقايقم را مي كشند
جيغ بلندي شده
روزهايم
در سمفونيِ ناكوكِ زمانه
و من
بغضي بي ترانه
زيرِ خاكستر رويا!
من آفتابِ درخشان و ماهِ تابان را
بهين طراوتِ سرسبزيِ بهاران را
زلالِ زمزمۀ روشنانِ باران را
درود خواهم گفت
صفايِ باغ و چمن
دشت و كوهساران را ؛
و من ...
چو ساقۀ نورُسته باز خواهم رُست
و در تمامي اشياءِ پاكِ تجريدي
وجود گمشده اي را
دوباره خواهم جُست.