دلم قلمرو جغرافياي ويرانيست
هواي ناحيۀ ما هميشه بارانيست
دلم ميان دو درياي سرخ مانده سياه
هميشه برزخ دل تنگۀ پريشانيست
مهار عقدۀ آتشفشان خاموشم
گدازه هاي دلم دردهاي پنهانيست
صفات بغض مرا فرصت بروز دهيد
درون سينۀ من انفجار زندانيست
تو فيض يك اقيانوس آب آرامي
سخاوتي ، كه دلم خواهشي بيابانيست
از مرگ با يك تير
مي توان خلاص شد
اما اميد ...
زنداني ابديست
كه هر صبح
در سينه ام بيدار مي شود
و مي پرسد؛
تا ابد چند روز مانده رفيق؟
وقتي به تو فكر مي كند دستانم
با حوصله مي شوند انگشتانم
هر روز ورق مي زنم آغوشت را
يك برگ اضافه مي شود بر جانم
در گلوي من ابر كوچكيست
مي شود مرا بغل كني؟
قول مي دهم
گريه... كم كند.
پيچيد طنين پاي پر پينۀ برف
لرزيد صداي باد در سينۀ برف
يخ كرد درخت و ابر دي ماه كشيد
بر پيكر او پتوي پشمينۀ برف
آنان كه پري روي و شكر گفتارند
حيف است كه روي خوب پنهان دارند
داني كه چه حكمت است در زير نقاب؟
تا زشت بپوشند و نكو بگذارند
گوش كن دورترين مرغ جهان مي خواند
شب سليس است و يكدست و باز
شمعداني ها و صدادار ترين شاخۀ فصل، ماه را مي شنوند
پلكان جلو ساختمان
در فانوس به دست
و در اسراف نسيم
گوش كن جاده صدا مي زند از دور قدم هاي تو را
چشم تو زينت تاريكي نيست
پلكها را بتكان كفش به پا كن و بيا
و بيا تا جايي، كه پر ماه به انگشت تو هشدار دهد
و زمان روي كلوخي بنشيند با تو
و مزامير شب اندام تو را، مثل يك قطعۀ آواز به خود جذب كنند
پارسايي است در آنجا كه تو را خواهد گفت:
بهترين چيز رسيدن به نگاهي است كه از حادثۀ عشق تر است.
اندر صف دوستان ما باش و مترس
خاك در آستان ما باش و مترس
گر جمله جهان قصد به جان تو كنند
فارغ دل شو ، از آن ما باش و مترس