كريمي مشاور بيمه

ريشه ها را كنار بزنيد

زير بيد مجنوني خاكم كنيد

من بايد بدانم اين عشق

از كجا آب مي خورد.

كي كوه جوابي به دلم داد به جز سنگ؟

برده است مرا هر كسي از ياد به جز سنگ

يك عمر نشستم كه بيفتد مگر آن سيب

از كوه غرورت مگر افتاد به جز سنگ؟

تقدير چه مي شد كه خطي خوش بنويسد

در دفتر پيشاني فرهاد به جز سنگ؟

يك عمر به در گفتم و ديوار نفهميد

يك واژه بگو خانه ات آباد به جز سنگ!

بر بستر اين رود گل آلود نشد، آه!

پيدا كند اين ماهي آزاد به جز سنگ

ماه تابان پيش رويت تكه سنگي بيش نيست

وسعت دريا، كنارت تُنگ تَنگي بيش نيست

شهد نابي را كه مي دانند جاري در بهشت

پيش شيريني لب هايت شرنگي بيش نيست

شهرت بالابلنداني كه جفت فتنه اند

در ترازوي گلندام تو ننگي بيش نيست

اين دل اژدر كه مدت هاست خون مي خورده است

در كشاكش پيش ماه تو پلنگي بيش نيست

سرنوشت اين جهان، خود را بيارايي اگر

از براي بار سوم نيز جنگي بيش نيست

كاش بودم لاله تا جويند در صحرا مرا

كاش داغ دل هويدا بود از سيما مرا

كاش بودم چون كتاب افتاده در كنجي خموش

تا نگردد روبرو جز مردم دانا مرا

كاش بودم همچو عنقا بي نشان در روزگار

تا نبيند چشم تنگ مردم دنيا مرا

كاش بودم شمع تا بهر رفاه ديگران

در ميان جمع سوزانند سر تا پا مرا

كاش بودم همچو شبنم تا ميان بوستان

بود هر شب تا سحر در دامن گل جا مرا

امروز خراب ديشبم از بوسه

لبريز حرارت و تبم از بوسه

بر روي لبم بدوز لب هايت را

امروز كه من لبالبم از بوسه

وقتي كه مي روند

مي آيند

وقتي كه مي آيند

مي روند

و جاي پاها را مي پوشانند

و بر ساحل مي افشانند

صدف ها را چون لبخند.

همراه بسيار است اما همدمي نيست

مثل تمام غصه ها اين هم غمي نيست

دلبستۀ اندوه دامنگير خود باش

از عالم غم دلرباتر عالمي نيست

كار بزرگ خويش را كوچك مپندار

از دوست دشمن ساختن كار كمي نيست

چشمي حقيقت بين كنار كعبه مي گفت

انسان فراوان است اما آدمي نيست

آن قلّۀ قافي كه مي گويند عشق است

جايي كه تا امروز بر آن پرچمي نيست

براي پرنده اي كه نمي خواهد پرواز كند

وزنه اي است بال

كه بر تن

سنگيني مي كند.

بيچاره آب ...

بيچاره آب ...

كه اگر آن روز

بر لبهاي تو بوسه مي زد

اين گونه بي آبرو نمي شد،

تا ابد

روز قيامت بود شايد

روزي كه از آب هم آبرو رفت

و اكنون

هزار و سيصد و هفتاد و شش سال است

كه ما ...

محزون و بيقرار

در جهنم ياد لب هاي تشنۀ تو مي سوزيم.

بگذار كه اين باغ درش گم شده باشد 

گل‌هاي ترش برگ و برش گم شده باشد

جز چشم به راهي به چه دل خوش كند اين باغ

گر قاصدك نامه برش گم شده باشد

باغ شب من كاش درش بسته بماند

اي كاش كليد سحرش گم شده باشد

شب تيره و تار است و بلا ديده و خاموش

انگار كه قرص قمرش گم شده باشد

چاهي است همه ناله و دشتي است همه گرگ

خواب پدري كه پسرش گم شده باشد

آن روز تو را يافتم افتاده و تنها

در هيبت نخلي كه سرش گم شده باشد

پيچيده شميمت همه جا اي تن بي سر

چون شيشه عطري كه درش گم شده باشد