اين چه مستي است كه بي باده و جام است اينجا؟
باده كز جام بنوشند حرام است اينجا
اي كه از باديۀ عشق خبر مي پرسي
پاي بردار كه كونين دو گام است اينجا
زاهدا منتظر چشمۀ كوثر منشين
كه به يك جرعۀ مي كار تمام است اينجا
هيچكس نيست كه در دايرۀ حيرت نيست
صيدگاهيست كه جبريل به دام است اينجا
آن روز كه بنده آوريدي به وجود
مي دانستي كه بنده چون خواهد بود
يا رب تو گناه بنده بر بنده مگير
كاين بنده همين كند كه تقدير تو بود
پاييز، درخت، باد، بي برگ و بري
شب، صاعقه، مه، پرنده و در به دري
كابوس چنان است كه در باغ زمان
هر شاخه به دست خويش دارد تبري
از خودم مي پرسم
آن بنفشه از چه هنگام پيش از اينكه ببينمش
رقص را آغاز كرده بود؟
اينجا همۀ طناب ها پوسيده است
سقراط حكيم شوكران نوشيده است
هشدار نواي ني به خوابت نبرد
گرگي به دغل رَخت شبان پوشيده است!
خيره در چشمانت كه مي شوم
بوي خاك آفتاب خورده به مشامم مي رسد
گم مي شوم در گندم زار
ميان خوشه ها ...
بال به بال شراره هاي سبز
در بيكران ها به پرواز در مي آيم
چشمان تو چون تغيير مداوم ماده
هر روز پاره اي از رازش را مي نمايد
اما هرگز
تن به تسليمي تمام نمي دهد.
تا مرد سخن نگفته باشد
عيب و هنرش نهفته باشد
هر بيشه گمان مبر كه خاليست
باشد كه پلنگ خفته باشد
صبح از سفر سخت زمان مي آيد
زانسوي زمين و آسمان مي آيد
شب را به فراسوي زمين رانده به خشم
صبحي كه نفس نفس زنان مي آيد