داد درويشي از سر تمهيد / سر قليان خويش را به مريد
گفت از دوزخ اي نكو كردار / قدري آتش به روي آن بگذار
بگرفت و ببرد و باز آورد / ِعقد گوهر ز دُرج راز آورد
گفت در دوزخ آنچه گرديدم / دركات جحيم را ديدم
آتش هيزم و زغال نبود / اخگري بهر انتقال نبود
هيچكس آتشي نمي افروخت
زآتش خويش هر كسي مي سوخت
با سليقه گره مي‌زني
در روسري سفيدي
زيبايي‌ات را؛
يك بقچه شكيبايي از جهان كم مي‌شود.
اگر چه غرق پاييزيم، سبزيم
سحرزاديم، لبريزيم، سبزيم
اگر چه سرخ مي افتيم امروز
ولي فردا كه برخيزيم، سبزيم
در خانۀ سياه
وزير سياه
در خانۀ سفيد
هيچكس در جاي خود نيست
كاش در خانۀ تو بودم!
كنار چشمه، پاي بيد مجنون
نشسته دختري با موي افشون
پريشون ديد حال شاعر و داد
به دست باد گيسوي پريشون
اما نه آنقدر
كه ابرها را كنار بزنم
و سر از كار خدا در بياورم.
از قهر تو شاهين قدر پر ريزد
وز هيبت تو شير قضا بگريزد
ماند به تو كوه اگر به رفتار آيد
دريا به تو مي ماند اگر برخيزد
بيچاره آب...
بيچاره آب...
كه اگر آن روز بر لبهاي تو بوسه مي زد
اين گونه بي آبرو نمي شد،
تا ابد ...
روز قيامت بود شايد
روزي كه از آب هم آبرو رفت
و هزار و سيصد و هفتاد و دو سال است
كه ما...
محزون و بيقرار
در جهنم ياد لبهاي تشنۀ تو مي سوزيم.