ز جاده هاي خطر بوي يال مي آيد
كسي از آن سوي مرز محال مي آيد
صداي كيست خدايا درست مي شنوم؟
دوباره بوي صداي بلال مي آيد
ز بس فرشته به تشييع لاله آمد و رفت
صداي مبهم برخورد بال مي آيد
مپرس از دل خود «لاله ها چرا رفتند؟»
كه بوي كافري از اين سؤال مي آيد
بيا و راست بگو، چيست مذهبت اي عشق
كه خون لاله به چشمت حلال مي آيد؟
به لحظه لحظۀ اين روزهاي سرخ قسم
كه بوي سبزترين فصل سال مي آيد
بر اين سنگ
يا چيزي ننويسيد
يا فقط بنويسيد:
گياهي دلواپس
كه همۀ بره ها را گم كرده بود.
تو ماه بودي
اين را مي شد از مرداني فهميد
كه وقت آمدنت
تميز كردن پنجره ها را بهانه مي كردند
و زناني كه
به قهر از خانه مي رفتند.
چراغ هاي پي در پي اين تونل تاريك و طولاني كه تمام شود
يك ماه مي بينيم
كه تا خانه با ما مي آيد.
تو خود آني كه خود مي داني و بس
برون از درك اين و آني و بس
چه گويم اينچنين يا آنچناني
كه تو اي جان به خود مي ماني و بس
خدا تو را به همان صورتي كه مي خواهم
قلم به دست گرفت و كشيد همراهم
كسي به نام من از ساعت جهان گم شد
همان دقيقه كه پيدا شدي سر راهم
قبول دارم تقصير سر به زيري توست
اگر رسيد به آن سيب، دست كوتاهم
پر از ظرافت و زيبايي زني اما
تو را به خاطر اين چيزها نمي خواهم
به كاسۀ كلمات زمين نمي گنجي
براي درك تو درمانده است الفبا هم
تو دوست داري شهر مرا و عادت كرد
به كفش هاي تو پس كوچه هاي اين جا هم