موی سیه فشانده بر روی روشن خویش
کرده پرند سیمین بر سیمگون تن خویش
وآنگه نهاده از لطف بر سینه اش سر من
یعنی ز برگ گل کرد بالین و بستر من
آمد مرا در آغوش آن نوبهار خندان
چون بوی گل که پیچد در ساحت گلستان
برچسب:
،
بازدید:
+ نوشته شده:
۷ اسفند ۱۳۹۸ساعت:
۰۶:۳۲:۲۸ توسط:ابوالقاسم کریمی موضوع:
نظرات (0)
